Over het ZenLeven thuistraject

Er was eens…een ‘thuistraject’ en het kwam als geroepen.

Na decennia regelmatig zazen te hebben geoefend - eerst zonder religieus kader, later op de Noorder Poort - had ik het gevoel vast te zitten. Ik mediteerde dagelijks, bezocht een zengroep, deed retraites, maar toch…. Regelmatig dacht ik ‘ja ik wéét wel wat ik nu eigenlijk zou moeten doen, alleen nu maar even niet’…
Ontroerende en verhelderende ervaringen, opgedaan in retraites, vervaagden op den duur tot herinneringen, ze lééfden niet meer. Of: ík leefde ze niet meer.
Zo was het ruim twee jaar geleden.

Toen kwam er dat traject en het was dan wel géén sprookje, maar er waren wel overeenkomsten: ik ging op pad en ik besloot om dat zonder reserves te doen. Er vol in te gaan. Dat was belangrijk. Het heeft me geholpen om door te zetten als het moeilijk werd. Dat is ook één van de voordelen van zo’n traject: je moet dóór.  Bovendien hoefde ik niet op zoek naar een “oude wijze vrouw” die me kon begeleiden: Jigen was er van meet af aan, elke twee weken. Ik kon haar vertrouwen. Dat was belangrijk en fijn. Ik heb heel veel mogen ontvangen en kunnen delen. Daarnaast trof ik onverwacht ‘toevallige’ wegwijzers. Die kreeg ik als extraatje erbij cadeau. Soms.

Jigen leerde me om bij het bestuderen van teksten de vraag te stellen: “Wat betekent dit nú voor mij, op dit moment in mijn leven?”.

Het eerste onderwerp was de Vier Edele Waarheden, waarvan ik dacht: ja die heb ik al gehad, dat weten we nu wel… Om er vervolgens met die vraag echt in te duiken en me te laten verrassen. De tekst erover opende zich, er bleek zoveel méér diepte in te zitten dan ik had gedacht. Zo ging het ook met andere onderwerpen. Zoals de “Vier Goddelijke Verblijfplaatsen”, het laatste onderwerp, heel mooi om mee af te sluiten.

Terugkijkend lijk ik het eerste jaar – en wat langer - nodig te hebben gehad om een beetje los te komen.  Ik ben toen als het ware in de week gezet. Het meeste verliep in die periode geleidelijk. Behalve toen het tot me doordrong dat het uiteindelijk niet ging om dóen wat je weet dat je moet doen. Dat het een kwestie was van Zijn. Dat kwartje viel plotseling. Hoe kon ik daarmee verder? Immers: Zijn kun je niet herhalen en je kunt het niet dóen.

De laatste acht maanden of zo zijn minder gelijkmatig verlopen. Met stroomversnellingen en verrassingen. Zoals het plotseling doorzien van mijn rondtollende, zichzelf versterkende gedachten.  Echt te zien hoe de meeste hun oorsprong vonden in een soort ego-bescherming. Door ze te ontmaskeren bleek ik ze hun kracht te ontnemen. Maar ik merkte ook angst om die quasi-bescherming los te laten. Vrijwel tegelijk met het verlangen me ervan te bevrijden. Om vervolgens in een ruimte terecht te komen… waar ik beter kon zien, écht zien: anderen, mezelf, de héle situatie. Dat is fundamenteel anders dan me vanuit mijn eigen denkkader in een ander verplaatsen. Compassie…ik begin er iets van te begrijpen. Als er een oordeel over anderen opkomt en het me lukt dat op te merken, dan kan ik proberen los te laten en vanuit de ruimte te kijken. Het is vaak verrassend wat ik dan zie. Maar vrijblijvend is het niet: als ik het zie, moet ik er ook iets mee doen of juist niets doen. En als ik dat niet durf??? Soms openbaart zich vanzelf een oplossing. En altijd valt er iets te leren. Het resultaat is verrassend en bemoedigend tot nu toe. Ik leer mezelf anders en beter kennen