In memoriam Alvaro Cardona Hine

Monique Leferink op Reinink

 

Winter. De dood maakt schoon zei je,

eerst raakt het vel alsmaar losser,

dan laat je los.

De ketting met de amberen hanger op je beige trui,

je handen gevouwen, stil

als de keien in het water waarover je stapte,

terwijl het licht uit je hand at.

 

Je geest ademt nog, geduldig als glas

dat zich vormt naar de mond van de maker.

Je zei wat zijn wij anders

dan de geest die een schaduw op een tegel ziet

en je schilderde Droomstad IV.

 

Er is een ster naar je vernoemd, je zou erom lachen

ving het universum in een glas tequila,

rookte verder, ceci n’est pas une pipe,

tekende een meisje met een dode duif in haar handen

op de trappen van Toledo, Boeddha voor beginners,

de klank van je stok op de stenen,

je botten, je benen, de pijn.

 

Je trok de zon uit het waaiende gras, de dood werd theater,

er vielen rozen naar beneden en je las de Diamant Soetra

toen je je vriend begroef.

‘Subhuti, hoeveel mensen denken dat het individu echt bestaat?’

 

Er ligt een dik pak sneeuw op de veranda, Droomstad V.