Dichter bij Zen

door Monique Leferink op Reinink

Koan

de schil springt

ongeschonden

ligt de hazelnoot

in mijn handpalm

eeuwige sneeuw

zomer en winter

blind op de bergtop

iemand slaat een bel

als je goed luistert

zwijgen hemel en aarde

Niets te vinden

wie zegt ‘ik ben’

als het licht door de wolk breekt?

is het het dansende riet

of misschien een laatste paardenbloem?

ga, zonder weten, blijf

kom nooit aan

stilte verschijnt en verdwijnt

in het roepen van ganzen

Otagaki Rengetsu (1791-1875)¹

ooit streelde ik de slapende huid van mijn kinderen

in diepe rouw knip ik mijn haar af

kraanvogels schreeuwen, hun rode koppen

passanten, vluchtig als dromen in grasschrift

op een strook papier of in de klei

van een pas gemaakte theekom

breekt licht als water in mijn handen

scheurt de avond

murmelt kersenbloesem onder donkere klokken

enkel zichzelf